Dat we in ons welvarende landje, ja zelfs in het rijke Gennep, armoede nog steeds als ‘normaal’ accepteren, is een gedachte waar ik spontaan jeuk van krijg. Het is een belachelijke, krankzinnige en – ik zal maar even recht voor z’n raap zijn – een smadelijke gedachte dat armoede nog altijd een dagelijkse hel is voor te veel mensen in Gennep en daarbuiten.
Het probleem? We hebben het te goed. We hebben de oren vol zitten met watten van comfort en onverschilligheid. “Kijk naar mij, ik heb hard gewerkt en zie waar ik nu ben!” We vergeten dat achter de armoedecijfers échte mensen zitten. Mensen die een dagtaak hebben aan het vullen van kinderbuikjes. Mensen die iedere maand hun adem inhouden tot aan de 30ste. Mensen die keihard knokken voor iets wat lijkt op een menswaardig leven.
Toegegeven, het verse armoedebeleid van de gemeente is een mooi begin, maar bij een begin moet het niet blijven. Een pleister op een open wond is niet genoeg. Er moet meer gebeuren dan een aai over de bol en een ‘we hebben het geprobeerd’ om deze ingeroeste ongelijkheid de kop in te drukken.
Systeemfout
Het water komt bij velen al tot aan de lippen. Het wordt tijd om flink te investeren in onderwijs, in gezondheidszorg, in woningbouw, in eerlijkere belastingen. Er moet meer gebeuren om ervoor te zorgen dat de rijkdom van dit land ook echt gelijkmatig verdeeld wordt. De stemmen van de armsten en meest kwetsbare leden van onze samenleving moeten luider worden.
Armoede is geen persoonlijk falen, het is een systeemfout.
Het is de schaduwkant van een systeem dat er eer in schept de rijken nog rijker te maken ten koste van de armen. Dat we durven toegeven dat er iets grondig mis is met onze welvaartsverdeling. Dat we de armoede in Gennep, en daarbuiten, een halt toeroepen.
Ja, in Gennep, een welvarende plek op de Nederlandse kaart, bestaan er minimaal 1100 mensen die in armoede leven, inclusief een hele boel kinderen. Dat zijn niet alleen de mensen die we op het gemeentehuis zien voor hun uitkering, nee, er is ook een onzichtbare groep, mensen die uit schaamte wegblijven van de instanties.
Het CBS heeft de meest recente cijfers: op 1 januari 2021 was 3,6 procent van de huishoudens in Gennep miljonair. Dat was een stijging ten opzichte van het jaar ervoor, toen 3,2 procent het predicaat miljonair droeg. De groep die bij de voedselbank komt, zit vaak tot over de oren in de schulden. Factoren als scheiding en laaggeletterdheid gooien nog eens extra zout in de wonden.
Het blijft opmerkelijk dat uitgerekend Janine van Hulsteijn, een VVD’er, de wethouder is van bijstand/minimabeleid/armoedebeleid in Gennep. Dat is alsof je een pyromaan vraagt brandweercommandant te worden, de VVD is juist de partij die de kloof tussen arm en rijk al jaren vergroot! Het aanstellen van een VVD’er als wethouder voor armoedebeleid lijkt dan ook zoiets als de vos de sleutels van het kippenhok geven.
In plaats van onszelf op de borst te kloppen met het nieuwe armoedebeleid, moeten we erkennen dat er nog veel werk aan de winkel is. We moeten meer doen om onderwijs, gezondheidszorg, huisvesting en eerlijke belastingen toegankelijk te maken voor iedereen.
In een land en gemeenschap als de onze mag armoede gewoonweg niet bestaan. Maar het bestaat wel, en dat is iets waar we ons allemaal voor moeten schamen. Het is aan ons allemaal om er iets aan te doen. Dus laten we stoppen met praten en beginnen met handelen. Want de tijd van halfslachtige oplossingen en loze beloftes is voorbij.
Het is tijd voor echte verandering. En die verandering begint bij ons allemaal.
Dwarsliggert
