Vroeg uit de veren, een stevig ontbijt, de laarzen aan en op naar de plek waar gestart wordt met de schoonmaak in de natuur. Dat is de zaterdagochtend op 18 maart waarop onze verslaggeefster haar dag mee begint. Zij gaat die ochtend met een groepje vrijwilligers namens IVN afdeling Maas en Niers op schoonmaak tour.
Het schoonmaken van de oevers van beekjes en langs wandelpaden is van groot belang. Ondanks dat je zou verwachten dat eigenlijk toch wel iedereen onderhand weet dat je afval, hoe klein ook, niet in de natuur moet dumpen, was het schrikken.
Toch is het dumpen hiervan nog steeds in grote trek. Want de vele, soms volle blauwe vuilniszakken die je aan het einde van de dag verspreid langs paden, bij lantaarnpalen of gemeente afvalbakken ziet staan liegen er niet om.
Coördinator van de groep Albert Schoenmakers waarschuwt eerst voor dode diertjes waaronder vogels. De vogelgriep heerst nog steeds. Dus aanpakken, verleggen of in de afvalzak dumpen is absoluut af te raden.
Onderweg wordt op sommige bijzondere bezienswaardigheden gewezen; de beverrat val, een flink doorgeknaagde boom door een bevertje, en braaksel van een reiger die een zwangere kikker heeft opgegeten. In het braaksel zitten nog de piepkleine eitjes. Verder worden er van allerlei plantjes aangewezen die er groeien, en een schedeltje van een konijntje waarvan de voorste knaagtand er nog inzit. Als je naar die verhouding kijkt, dan zou de voorste snijtand bij de mens bijna tot op het borstbeen reiken.
Ondertussen raken de zakken ook steeds voller. Bij het eindpunt worden de zakken op een door de gemeentewerf aangewezen plek neergezet. En op de valreep komt een van de afvalopruimers nog met een volledige autoband met velg en een kapotte tien liter jerrycan aanslepen.
Plastic tijdperk
Met het IVN op pad gaan levert enorm veel nieuwe informatie op. Je blik op de natuur verandert en diep van binnen voel je ook schaamte. Hebben we allemaal niet ooit onafbreekbare troep de natuur in gegooid? We doen het nog steeds blijkt nu.
Het IVN is een van de organisaties in onze regio die ons met de neus op de feiten kan drukken. Regelmatig houden ze een informatiemiddag over planten, bijen, landschap. De natuur is het waard om gehoord te worden. En het is onze verantwoording om daar naar te luisteren.
De conclusie die getrokken wordt deze ochtend is duidelijk, we hadden het stenen tijdperk, het bronzen tijdperk, en nu het plastic tijdperk.
